Τα εργατικά συνδικάτα και ο
«ηλεκτρονικός» γύψος: Για τις αντεργατικές εξαγγελίες του υπουργείου Εργασίας
Οι αντεργατικές εξαγγελίες Γ.Βρούτση:
Επίθεση στα συνδικάτα με προκλητική προπαγάνδα
Στις προγραμματικές δηλώσεις της
νέας κυβέρνησης (22/7), ο υπουργός Εργασίας Γ.Βρούτσης προχώρησε σε νέες
αντεργατικές εξαγγελίες για παρεμβάσεις στα συνδικάτα. Αφού τόνισε ότι η Ν.Δ.
πιστεύει(!) στον «ανεξάρτητο αδέσμευτο συνδικαλισμό» «επισήμανε ότι
μετά τις εικόνες του τελευταίου συνεδρίου της ΓΣΕΕ…θα πρέπει να ληφθούν
πρωτοβουλίες…και προανήγγειλε διάλογο με όλους τους κοινωνικούς φορείς για την
«θεραπεία» του συγκεκριμένου ζητήματος. Πρώτον, δημιουργείται ηλεκτρονικό
μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων και στελεχών. Δεύτερον σε ό,τι αφορά το θέμα
της απεργίας, καθιερώνεται ηλεκτρονική ψηφοφορία στις διαδικασίες για τις
απεργίες για να υπάρχει το δικαίωμα στον κάθε εργαζόμενο να ψηφίζει κι όχι οι
λίγοι να αποφασίζουν για τους πολλούς» .
Μάλιστα το υπουργείο και η κυβέρνηση διέρρευσαν και τις επόμενες μέρες στα
ΜΜΕ τις προτάσεις, ξεκαθαρίζοντας πως αυτές οι εξαγγελίες είναι «προσθήκη» σε
προηγούμενους αντεργατικούς νόμους και συγκεκριμένα του απεργοκτόνου νόμου
….της Έφης Αχτσιόγλου που είχε ψηφιστεί τον Ιανουάριο του 2018. Σύμφωνα με την
«Καθημερινή» (11/8): «Πηγές από το Υπουργείο Εργασίας αναφέρουν στην «Κ» πως
η διάταξη που πέρασε το 2018…και προβλέπει την παρουσία του 50+1% των
οικονομικά ενεργών μελών μιας πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης στη γενική
συνέλευση, ώστε να τεκμαίρεται απαρτία και να ληφθεί έγκυρη απόφαση για
απεργία, δεν θα αλλάξει….απλώς, θα προστεθεί η δυνατότητα συμμετοχής μελών εξ
αποστάσεως, μέσω ηλεκτρονικής ψήφου.»
Δεν είναι η πρώτη φορά. Το ξήλωμα κάθε εργατικού δικαιώματος ήταν και είναι
στόχος όλων των μνημονιακών μέτρων από το 2010 και μετά. Εξάλλου, όπως δείχνει
και το κείμενο της «Καθημερινής», ακόμα και το ίδιο το Υπουργείο αναγνωρίζει
ότι οι εξαγγελίες του ενισχύουν μέτρα της προηγούμενης κυβέρνησης και άλλων
κυβερνήσεων στο παρελθόν. Ακόμα και σε επίπεδο προσώπων, η σημερινή ηγεσία του
υπουργείου είναι η ίδια με αυτήν που πέρασε μια σειρά προηγούμενων αντεργατικών
νόμων, όπως την μείωση του κατώτατου μισθού. Επίσης, ήταν ο δικός της ο νόμος
για καθορισμό του κατώτατου μισθού με
υπουργική απόφαση, χωρίς συλλογικές διαπραγματεύσεις (και με κριτήριο
την..ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων) που εφαρμόστηκε-για πρώτη φορά-από την
προηγούμενη κυβέρνηση (ο νόμος «Βρούτση» που έγινε νόμος «Βρούτση-Αχτσιόγλου»).
Αυτές οι αντεργατικές προτάσεις δεν είναι φυσικά αποκομμένες από την
γενικότερη αντιλαϊκή πολιτική (και) της νέας κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό
ότι τις μέρες που έγιναν οι ανακοινώσεις, η κυβέρνηση προχώρησε στην κατάργηση
του ασύλου, η ακόμα και της-προσχηματικής-«αιτιολόγησης απόλυσης» που είχε
ψηφίσει προεκλογικά η προηγούμενη κυβέρνηση. Μαζί με άλλα μέτρα και εξαγγελίες
που δρομολογούν νέα ληστεία στα εργατικά και λαϊκά εισοδήματα (πχ ΔΕΗ).
Η ΝΔ, παίρνοντας την σκυτάλη από τους προηγούμενους, θέλει όχι μόνο να διατηρήσει
όλο το αντιλαϊκό μνημονιακό πλαίσιο που υπάρχει σήμερα αλλά και να δώσει τα
δικά της «διαπιστευτήρια» ως πολιτικός διαχειριστής. Αυτός ο στόχος προϋποθέτει
νέα επίθεση στις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οι «ελεύθερες επενδύσεις», το
«Πανεπιστήμιο Επιχείρηση» κ.α. πηγαίνουν
μαζί με το τσάκισμα ακόμα και των ελάχιστων εργατικών και δημοκρατικών
δικαιωμάτων που έχουν μείνει, ώστε να διασφαλίζεται η ασυδοσία εργοδοτών,
εταιρειών και χορηγών που βλέπει αυτά τα δικαιώματα σαν εμπόδιο. Για αυτό η
επίθεση στα συνδικάτα είναι στην πρώτη γραμμή των εξαγγελιών της κυβέρνησης και
ανακοινώθηκε στις προγραμματικές δηλώσεις.
Τα εργατικά συνδικάτα και ο
«ηλεκτρονικός» γύψος.
Ο υπουργός και η κυβέρνηση παρουσίασαν από την πρώτη στιγμή τις
αντεργατικές εξαγγελίες ως…φιλεργατικές και «δημοκρατικές». Παρόμοια
επιχειρήματα είχαν ακουστεί και για το 50+1 από την προηγούμενη κυβέρνηση για
τον απεργοκτόνο νόμο Αχτσιόγλου. Όμως όλες αυτές οι «δημοκρατικές» ευαισθησίες
που έχουν πιάσει τις κυβερνήσεις, τους εργοδότες, κλπ. για την διαδικασία των
συνδικάτων δεν έχουν καμία σχέση ούτε με την δημοκρατία ούτε με τα εργατικά
συμφέροντα. Ο πραγματικός στόχος τους είναι να δυσκολέψουν, να εμποδίσουν και
τελικά να ακυρώσουν την όποια δυνατότητα έχει μείνει για εργατική δράση και
κινητοποίηση στους χώρους δουλειάς.
Η ίδια η επιβολή του 50+1 στις ψηφοφορίες για την απεργία (την οποία τώρα
θέλει να κάνει και «ηλεκτρονική» το σημερινό υπουργείο), πέρα από απροκάλυπτη
κρατική παρέμβαση στις εσωτερικές διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος
(που έχει δικές του διαδικασίες για την πραγματική και πλειοψηφική δημοκρατική
συμμετοχή, χωρίς φραγμούς στην δράση των εργαζομένων), δείχνει και την
υποκρισία όλων των κυβερνήσεων. Αυτοί που εκλέγονται και κυβερνούν πχ με το
35,4% από το 56% που ψήφισε (όπως η προηγούμενη κυβέρνηση) η με το 39,8% από το 57,9% (όπως η τωρινή), έχουν την απαίτηση και το
θράσος να επιβάλλουν 50+1 στα συνδικάτα πχ του ιδιωτικού τομέα, εκεί που όχι
μόνο δεν υπάρχουν εκλογικές άδειες αλλά αντίθετα είναι κανόνας τα εμπόδια στην
συμμετοχή που συχνά βάζουν η εργοδοσία, οι εργασιακές συνθήκες, οι αποστάσεις
κλπ. Έτσι, με το κρατικό «έτσι θέλω», οι δημοκρατικές αποφάσεις των συνδικάτων
μετατρέπονται σε διαδικασίες όπου πχ το 45% η το 40% των εργαζομένων δεν μπορεί
να αποφασίσει επειδή δεν υπάρχει η τυπική πλειοψηφία. Λες και η δημοκρατία
είναι δημοκρατία των..απόντων και όχι αυτών που συμμετέχουν.
Για τις ηλεκτρονικές «ψηφοφορίες», ο Γ.Βρούτσης, το υπουργείο και
φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι ουσιαστικά
είναι ίδιες με τις ψηφοφορίες στις Γενικές Συνελεύσεις, απλά θα είναι πιο
«εύκολες» και άρα θα συμμετέχουν «περισσότεροι». Να δώσουν την εντύπωση ότι η
επιλογή δήθεν είναι ανάμεσα σε «πλειοψηφικές» η μη, σε «εύκολες» η μη
ψηφοφορίες. Μεταξύ άλλων, προσπαθούν να αξιοποιήσουν, μέσα στην γενικότερη
σύγχυση και την εμπλοκή τμημάτων της κοινωνίας σε διαδικασίες «τηλεψηφοφοριών»
(μέσω ΜΜΕ κλπ.) που δεν έχουν καμία σχέση με την δημοκρατική συζήτηση και τον
αγώνα των εργαζομένων για τα συμφέροντα τους. Διαδικασίες που πολλοί εργοδότες
πχ και στον κλάδο του Φαρμάκου έχουν εισάγει και στο εργασιακό περιβάλλον, όπου
οι εργαζόμενοι συχνά καλούνται να «συμμετέχουν» πατώντας κουμπιά για τριτεύοντα
ζητήματα, μέσα από πλατφόρμες που ανήκουν στην εργοδοσία και άρα βρίσκονται και
κάτω από τον έλεγχο της.
Πρόκειται για φτηνή προπαγάνδα. Οι ηλεκτρονικές «ψηφοφορίες» δεν είναι
πραγματικές ψηφοφορίες και άρα δεν μπορούν να συγκριθούν με τις ψηφοφορίες στις
Γενικές Συνελεύσεις των συνδικάτων. Στις Γενικές Συνελεύσεις, η ψηφοφορία (είτε
για απεργία είτε γενικότερα) είναι δημοκρατική διαδικασία απόφασης, που
προϋποθέτει συμμετοχή, διάλογο, συζήτηση πάνω σε προτάσεις και τις δράσεις που
προκύπτουν για αυτές κλπ. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτοπρόσωπη
παρουσία.
Επίσης, η αυτοπρόσωπη παρουσία είναι και ο μοναδικός τρόπος να διασφαλιστεί
η στοιχειώδης προστασία από τον κίνδυνο νοθείας, χειραγώγησης, εκβιασμών κλπ.
που, αντικειμενικά, υπάρχει, σε οποιαδήποτε
μορφή «ψήφου εξ αποστάσεως». Πολύ περισσότερο όταν αυτό θα γίνεται σε
χώρους που συχνά κυριαρχεί η εργοδοτική τρομοκρατία και μέσα από πλατφόρμες που
θα ελέγχουν οι εργοδότες. Το γεγονός ότι η αυτοπρόσωπη παρουσία είναι προϋπόθεση
για την ανόθευτη και δημοκρατική ψήφο το αναγνωρίζει ακόμα και η υπάρχουσα
νομοθεσία του ν.1264/82, η οποία μάλιστα απαγορεύει και την ψήφο με
εξουσιοδότηση αλλά και την ψήφο δια βοής στις εργατικές συνελεύσεις.
Η δεύτερη αντεργατική εξαγγελία της κυβέρνησης περιεγράφηκε από τον υπουργό
ως «θεραπεία μετά τις εικόνες του τελευταίου συνεδρίου της ΓΣΕΕ» (δηλαδή μετά
την απόπειρα διοργάνωσης πραξικοπηματικών και νόθων «συνεδρίων» από τους
εργατοπατέρες-και της δικής του παράταξης- που ακύρωσαν στην πράξη τα
συνδικάτα). Μάλιστα είπε ανοιχτά από το βήμα της Βουλής ότι «καταγράφουμε
ηλεκτρονικά και γνωρίζουμε πλέον και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους
συνδικαλιστές και τα στελέχη, ποιοι είναι. Αυτό έλειπε».
Με άλλα λόγια ο υπουργός εξήγγειλε το κρατικό ηλεκτρονικό φακέλωμα
συνδικαλιστικών οργανώσεων και στελεχών (δηλαδή όλων των μελών και στελεχών των
σωματείων κλπ.) στο όνομα της αντιμετώπισης του….κατακερματισμού! Η
πραγματικότητα βέβαια είναι ότι ο υπουργός γνωρίζει ποια είναι τα συνδικάτα,
αφού εξαιτίας του ήδη ασφυκτικού κρατικού πλαισίου που υπάρχει διαχρονικά, τα
εργατικά σωματεία, για να ιδρυθούν, να κάνουν αρχαιρεσίες κ.λπ. είναι
υποχρεωμένα να περάσουν από κάθε είδος δικαστικό και γενικότερα κρατικό έλεγχο,
που δεν υπάρχει για καμία άλλη συλλογική οργάνωση στην Ελλάδα.
Το πραγματικό πρόβλημα της κυβέρνησης και του υπουργείου Εργασίας δεν είναι
λοιπόν ο κατακερματισμός αλλά η αναβάθμιση του κρατικού ελέγχου για να
τρομοκρατήσουν τους εργαζομένους, να βάλουν νέα εμπόδια στην συμμετοχή και
δράση τους στα σωματεία η να τους αποτρέψει από το να οργανωθούν σε αυτά. Η
δημιουργία «ηλεκτρονικού μητρώου» δηλαδή «λίστας» συνδικαλιστών και σωματείων
από το υπουργείο (δηλαδή τις κρατικές υπηρεσίες) είναι φανερό ότι θα προσφέρει
επιπλέον «εργαλεία» στην κρατική καταστολή και έλεγχο του εργατικού κινήματος
και στην εργοδοτική τρομοκρατία.
Και όχι μόνο. Ο υπουργός έχει δηλώσει ανοιχτά ότι το φακέλωμα με το
ηλεκτρονικό «μητρώο» επιδιώκει να το χρησιμοποιήσει ενδεχομένως και για τα
«συνέδρια» της ΓΣΕΕ. Για να «βοηθήσει» την απαξιωμένη συνδικαλιστική μαφία των
εργατοπατέρων να εμφανιστεί πάλι ως «κοινωνικός εταίρος» στα τραπέζια του δήθεν
«διαλόγου», όπως τότε που όλοι μαζί έκοβαν τον κατώτατο και τον πήγαιναν στα
586 μεικτά.
Η επίθεση στα συνδικάτα αφορά κάθε
εργαζόμενο
Όλα τα παραπάνω δείχνουν τις πραγματικές «δημοκρατικές» προθέσεις του
υπουργού, της κυβέρνησης και των αφεντικών τους:
-Θέλουν σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς, να μην υπάρχει καμία
πραγματική ενημέρωση, συζήτηση, οργάνωση, απόφαση και δράση των εργαζομένων
αλλά να στέκονται οι εργαζόμενοι μπροστά σε μια οθόνη η με ένα τηλεκοντρόλ
δήθεν για να «ψηφίζουν»-σε πλατφόρμες που δεν θα ελέγχουν οι ίδιοι-για εργατικά
ζητήματα. Μέχρι να τους πάρουν και το τηλεκοντρόλ και να τους μείνουν μόνο οι
«ψηφοφορίες» για την Eurovision και τα τηλεπαιχνίδια.
-Θέλουν να περιορίσουν τη φυσική παρουσία των συνδικαλιστών στο χώρο
δουλειάς, με το πρόσχημα ότι υπάρχουν άλλοι τρόποι επικοινωνίας που δήθεν
εξασφαλίζει η εργοδοσία, καλλιεργώντας ταυτόχρονα τη λογική της ταξικής
συνεργασίας και του εταιρισμού.
–Θέλουν να βάλουν νέα εμπόδια στην απεργία, να υπάρξει νέα περιστολή του
απεργιακού δικαιώματος, το οποίο κυβερνήσεις, εργοδότες, δικαστήρια κλπ. έχουν
συνέχεια στο στόχαστρο.
–Θέλουν να «νομιμοποιήσουν» τα όργια νοθείας και την απροκάλυπτη εργοδοτική
παρέμβαση στα συνδικάτα, με όχημα την συνδικαλιστική μαφία της ηγεσίας της
ΓΣΕΕ.
Χωρίς σωματεία, η με σωματεία-«φαντάσματα» ηλεκτρονικών «ψηφοφοριών» δεν
μπορεί να υπάρξει πραγματική συλλογική διεκδίκηση των εργαζομένων, παρά μόνο ο
ατομικός δρόμος που αποθρασύνει την εργοδοσία και οδηγεί κατευθείαν στον φόβο,
στην χειραγώγηση, στους συμβιβασμούς που καταλήγουν πάντα από το κακό στο
χειρότερο. Με αποτέλεσμα τελικά της αποδοχής ακόμα και των πιο καταστροφικών
μέτρων και συνθηκών στους χώρους δουλειάς. Για αυτό όλες οι κυβερνήσεις
προσπαθούν να χτυπήσουν τα συνδικάτα, τις διαδικασίες τους, το απεργιακό
δικαίωμα, όπως κάνει τώρα η νέα κυβέρνηση.
Απέναντι σε αυτή την επίθεση που δέχεται σήμερα το ταξικό εργατικό κίνημα
δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει καμία ανοχή, καμία αναμονή. Δεν υπάρχει
άλλος τρόπος όχι μόνο για να απαντήσουμε στην αντεργατική επίθεση αλλά και για
να ανακτήσουμε όλα αυτά που χάθηκαν στα χρόνια της κρίσης, παρά μόνο ο μαζικός
ταξικός αγώνας, με το ΠΑΜΕ και τις ταξικές οργανώσεις, που, μέσα σε δύσκολες
συνθήκες, δίνουν μάχες στους χώρους δουλειάς για την υπεράσπιση και διεύρυνση
των εργατικών δικαιώμάτων.
Τίποτα ποτέ δεν χαρίστηκε, όλα κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες και θυσίες.
Μόνο η αποφασισμένη και οργανωμένη εργατική τάξη έχει την δύναμη να τα επιβάλει
ξανά σε κράτος και εργοδοσία. Και στην μάχη που αρχίζει τώρα ενάντια στα
αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης (και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων), τα
συνδικάτα, μέσα από τις δικές τους διαδικασίες και έξω από την παρέμβαση του
κράτους και των εργοδοτών μπορούν να ανατρέψουν και να ακυρώσουν στην πράξη όλα
αυτά τα αντεργατικά σχέδια, πριν προχωρήσουν. Μπορούν να αποτρέψουν τη νέα
επίθεση στα εργατικά συνδικαλιστικά δικαιώματα, να υπερασπίσουν, να δυναμώσουν
τις ζωντανές συλλογικές τους διαδικασίες και τα σωματεία τους, κόντρα στις
επιδιώξεις της κυβέρνησης και των εργοδοτών.
Βαγγέλης Ζέρβας
Φαρμακουπάλληλος, μέλος του ΔΣ του κλαδικού Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής
